ေန႔ရက္နာရီေတြကေတာ႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ သြားေနခဲ႔၊ သြားေနဆဲ၊ သြားေနဦးမွာပါပဲ။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ တစ္ေယာက္တည္း ေျခာက္ေသြ႔ျငီးေငြ႔ အထီးက်န္လြန္းစြာ ႐ွင္သန္ေနထိုင္သြားရဦးမယ္ မသိပါဘူး။
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းဆိုသလို... မနက္မိုးလင္းရင္ အိပ္ရာေလးသိမ္းျပီး အလုပ္သြား...၊
" ပိုက္ဆံ " ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ တစ္ေန႔လံုး သူမ်ားစိတ္နဲ႔ ကိုယ္႔ခႏၶာ၊ ညေန... အလုပ္ကျပန္လာတဲ႔အခါ ၾကိဳသူမ႐ွိ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ အခန္းေလး။ ကိုယ္စားဖို႔အတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သြားဝယ္၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ခ်က္၊ ဘာအရသာပဲျဖစ္ေနေန တာဝန္ေက်တစ္နပ္ျပီး... (တခါတေလေတြမွာ ဟင္းေကာင္းပါပါ မပါပါ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စံုစံုလင္လင္႐ွိလွတဲ႔ အေမ႔အိမ္က ထမင္းဝိုင္းေလးကို သတိရမိတယ္...)၊ စားေသာက္ျပီးေတာ႔လည္း အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေဆးေၾကာသိမ္းဆည္း။ ည... ဘုရား႐ွိခိုးျပီးေတာ႔ သမီးေလးဓါတ္ပံုေလးၾကည့္... " ေဖေဖ တစ္ညအိပ္လိုက္ဦးမယ္ သမီးေလးေရ...။ " လို႔ ေျပာျပီး၊ အိပ္ရာဝင္။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ဆိုတာ ျပီးဆံုး...။
ပိုက္ဆံ႐ွာေပးတဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကလည္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ဂ႐ုစိုက္ေနေန ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ... ထိုအရာေတြ မညီမွ်လို႔ ဖ်ားတဲ႔နာတဲ႔အခါေတြမွာ အရမ္း ခက္ခဲပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ...၊ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ကု...၊ ျပဳစုေပးမယ္သူဆိုတာ မ႐ွိ။ (အဲလိုအခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာဆို... သားဆီကို အျမဲစိတ္ေရာက္ေနတတ္တဲ႔၊ သားအတြက္ အျမဲစိုးရိမ္ေနတတ္တဲ႔ အေမကို တအားတမ္းတမိပါတယ္။)
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား... ဗမာျပည္၊ နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕က ရပ္ကြက္တစ္ခုရဲ႕ ေခ်ာင္က်က်အိမ္ကေလးတစ္လံုးထဲမွာ တစ္ေနကုန္ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္...၊ မနက္ျဖန္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ၊ အနာဂတ္ဆိုတာ နတၳိ... ... ...။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးကေန ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္... ဒီလိုေနရာေဒသမ်ဳိးမွာ ဒီလိုဝင္ေငြ၊ ဒီလိုအလုပ္မ်ဳိးနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ႏွစ္႐ွည္လမ်ား လႈပ္႐ွားလုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ရ
လိမ္႔မယ္... လို႔ ေတြးေတာင္ မေတြးမိခဲ႔ပါဘူး။ တကယ္႔ကို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ႔...၊ ဇာတ္လမ္းဆန္တဲ႔...၊ ေမွာ္ဆန္တဲ႔ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ဳိးပါ...။ ဘဝအေျပာင္းအလဲၾကီးပါ။
ေန႔ေတြ၊ ညေတြ၊ အခ်ိ္န္ေတြ... ... ...
ဘာလိုလိုနဲ႔ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းေရာက္႐ွိခဲ႔ပါျပီ...။
တစ္ခါတစ္ခါ..." ပိုက္ဆံေတြကို စြန္႔ခြါျပီး၊ မိသားစုနဲ႔ ျပန္ေနမလား...? " လို႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ေမးမိတယ္။ " မိသားစုေတြအတြက္ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေနရဦးမွာပါပဲ။ " ဆိုတဲ႔ အေျဖပဲ အျမဲထြက္လာပါတယ္။
" ဘဝပန္းတိုင္ " ဆိုတဲ႔ ခရီးကို ရထားၾကီးတစ္စီး ခုတ္ေမာင္းထြက္ခြါ လာတာဟာ အ႐ွိန္အဟုန္ေလးတစ္ခုကို ေရာက္႐ွိျဖစ္တည္ေနပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ စက္ေခါင္းၾကီးရပ္တန္႔သြားလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ စက္ေခါင္းၾကီးရပ္တန္႔သြားရင္ ေနာက္တြဲေတြလည္း အားလံုး ရပ္တန္႔သြားပါလိမ္႔မယ္။... ... ... ဆိုေတာ႔
ေနာက္တြဲေတြ အလိုက္သင္႔ ဟန္ခ်က္ပ်က္မသြားေစဖို႔...၊
လိုက္ပါစီးနင္းသူေတြ ပံုမွန္ လႈပ္႐ွားေမ်ာပါေနႏိုင္ေစဖို႔...၊ ရထားစက္ေခါင္းၾကီးက အားမာန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ အနာဂတ္ဆီကို(အေတာက္ပဆံုး အနာဂတ္ဆီကို) ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ေနရဦးေတာ႔မွာပါ။
ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္မွာ ဆုေတာင္းရင္ ျပည့္တယ္... ဆိုလို႔ ၾကယ္ေၾကြတာ ျမင္ရေအာင္ ညတိုင္းလိုလို ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည့္ရတာ အေမာပါပဲ။
ၾကယ္ကေတာ႔ မေၾကြပါဘူး။
တစ္ညမွာ... Santosa~ပိုက္ဆံကၽြန္း(လူေတြဆီက ပိုက္ဆံေတြ ျခဴယူတဲ႔ ကၽြန္း) ဆီက မီး႐ႈးေလးတစ္ခု ပစ္လႊတ္လိုက္တာကို ႐ွား႐ွားပါးပါး ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေလးကိုပဲ ၾကယ္ေၾကြတယ္လို႔ မွတ္ယူျပီး ဆုေတာင္းျဖစ္ပါတယ္...
" ကမၻာေပၚမွာ ႐ုပ္အေခ်ာဆံုးနဲ႔ သနားဖို႔အေကာင္းဆံုး သမီးေလးဆီကို အျမန္ဆံုး ျပန္ခြင္႔ရပါေစ။ " လို႔... ... ... ... ... ... ... ... ...
KKT
Dec 12, 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)
