" ဆန္ေရ "

အေဖ...

" ေနေကာင္းရဲ႕ လား...? "

" ေနေကာင္းရဲ႕ လား  အေဖ...? " လို႔ ေမးခ်င္ေပမယ္႔...။

မေမးရဲေတာ႔ပါဘူး...။ မေမးရက္ေတာ႔ပါဘူး အေဖရယ္...။

" ေနရတာ သက္သာရဲ႕ လား...? " လို႔ပဲ ေမးခြင္႔႐ွိေတာ႔တဲ႔

အခ်ိန္အခါမ်ဳိးမို႔ပါ...။

က်ေနာ္႔ဘ၀ အဘိဓါန္မွာ မ႐ွိခ်င္ခဲ႔ဆံုး စကားလံုးဟာ...

" ေနာင္တ " ဆိုတဲ႔ ေ၀ါဟာရပါ... အေဖ။

အခုေတာ႔... က်ေနာ္... ... ...

အဲဒီ႔ေနာင္တေတြနဲ႔ပဲ မခြဲအတူ ႐ွိေနရေတာ႔မွာ...၊

အဲဒီ႔ေနာင္တေတြနဲ႔ပဲ ႐ွင္သန္ေနထိုင္သြားရေတာ႔မွာပါ...။

ကုန္လြန္သြားတဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို တအား ႏွေျမာတမ္းတမိတယ္ အေဖရယ္...။

ဒီ... (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္အတြင္းမွာ...

သံုး၊ ေလးၾကိမ္ေလာက္ ျပန္ဆံုေတြ႔ခြင္႔ ရခဲ႔ေပမယ္... ... ...။

ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျပန္ေတြ႔စဥ္က...

" ဟာ... အေဖ ေတာ္ေတာ္ က်သြားတာပဲ။ " ဆိုေတာ႔...

" သံုးလေလာက္ ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္လိုက္ရတာပဲ သားရယ္။ "

" ဒီေလာက္ေတာ႔ ႐ွိမွာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ တေျဖးေျဖး ျပန္ျပည့္လာမွာပါကြာ။ "

လို႔ အျပံဳးေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔နဲ႔ ေျပာခဲ႔ေပမယ္႔...

ေနာက္အေခါက္၊ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာလည္း...

အေဖ ျပန္မျပည့္ေတာ႔ပါဘူး...။

အမွတ္တရေတြကို စြဲလန္းမက္ေမာလြန္းတဲ႔...၊

အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားလြန္းတဲ႔ က်ေနာ္...

မိသားစု အမွတ္တရဓါတ္ပံုေတာင္ မ႐ိုက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္...၊

မ႐ုိက္ျဖစ္ေတာ႔ေလာက္ေအာင္...

အေဖ ျပန္ျပည့္မလာေတာ႔တာပါ... ... ...။

" ငါ႔အေဖဆီမွာ ၾကီးၾကီးမားမား ေရာဂါဆိုးတစ္ခုခုမ်ား စြဲကပ္ေနျပီလား...! "

ဆိုတဲ႔ သံသယစိတ္ေလးေတာင္ မျဖစ္ခဲ႔မိဘူး။

" လာ... အေဖ လိုက္ခဲ႔။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အေဖ႔ကို ရန္ကုန္မွာ

ေဆးစစ္ေပးမယ္။ " ဆိုျပီး...

တစ္ခါ၊ တစ္ေခါက္ေလာက္ေလးေတာင္ မေခၚခဲ႔မိဘူး... အေဖရယ္။

အရာရာမွာ ခတ္ထန္ ျပတ္သား၊ မိန္းမသား မဆန္လြန္းတဲ႔ အစ္မ...။

အဲဒီ႔အစ္မ... ခဏခဏ ငိုေနတည္းက က်ေနာ္႔စိတ္ထဲ ထင္႔ေနခဲ႔တယ္... အေဖ။

" သမီး... နင္ ကံၾကီးထိုက္ေတာ႔မယ္ေနာ္။ ငါ... နင္႔ကို ကန္ေတာ႔မိေတာ႔မယ္...။ "

" အဲဒီ႔ကံၾကီး... ဆယ္ခါျပန္ အထိုက္... ခံလိုက္မယ္။ "

" မရဘူး...။ အခုခ်က္ခ်င္း အေဖ ရန္ကုန္ ဆင္းကို ဆင္းရမယ္...။ "

" အေဖ႔ကို ဒီည... ဒီမွာ အိပ္တာကို မလိုခ်င္ေတာ႔ဘူး...။ "

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ (၄၈ နာရီ)ဟာ အလြန္ဆံုးပဲ... ဆိုတဲ႔ အေဖ႔ကို ဒီေန႔အထိ

သက္႐ွိထင္႐ွား ျမင္ေတြ႔ခြင္႔ရေနေသးတာ၊ ျပဳစုေစာင္႔ေ႐ွာက္ခြင္႔ရေနေသးတာ...

အေဖ႔ အခ်စ္ဆံုးသမီး ငရဲၾကီးခံခဲ႔တဲ႔ အက်ဳိးေက်းဇူးပါ... အေဖ။

ျပီးေတာ႔...

အေဖ ေမြးတဲ႔ သားသမီး သံုးေယာက္ထဲမွာ အေပ်ာ႔ည့ံဆံုးဟာ က်ေနာ္ပါ...။

အျမဲတမ္း ငိုေနခဲ႔တာ က်ေနာ္ပါ...။

ဘယ္တုန္းကမွ မငိုခဲ႔တာ ကိုညီ...ပါ။

အခု... ကိုညီ ငိုျပီ... အေဖ။

" အေဖ... ျပည္ကို ျပန္မလာရေတာ႔ဘူး ထင္ပါတယ္ သားရယ္...။ "

" အဲလိုေတာ႔ မေျပာပါနဲ႔ အေဖရယ္...။ အဲလိုေတာ႔ မေျပာပါနဲ႔။ "

" ငါတို႔ေတြ ေ႐ႊေတာင္ၾကီး ျပိဳျပီ... ကိုၾကီး။ "

" ငါတို႔အေဖကို ငါတို႔ ဆံုး႐ႈံးရေတာ႔မယ္...။ "

 

" အူမၾကီး ကင္ဆာ " ... ... ...တဲ႔။

လူတစ္ကိုယ္လံုး တစ္ျခားကမၻာတစ္ခုဆီ လြင္႔စင္သြားသလိုပါပဲ...။

ႏွစ္႐ွည္လမ်ား... က်ေနာ္ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔တဲ႔ အရာ...၊

ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ... က်ေနာ္ မထုတ္ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ အေျဖ...။

ပိုက္ဆံတစ္ခုတည္းကိုပဲ သိမ္းၾကံဳး... ႐ွာ၊

ပိုက္ဆံတစ္ခုတည္းေနာက္ကိုပဲ  သဲၾကီးမဲၾကီး... လိုက္၊

ပိုက္ဆံတစ္ခုတည္း ေထာက္ပံ႔ေပးေနႏိုင္ရင္ပဲ ျပီးျပည့္စံုျပီ... လို႔

ထင္ျမင္၊ ယူဆထားခဲ႔တာ...။

 အသက္အ႐ြယ္ ၾကီးရင္႔လာျပီျဖစ္တဲ႔ မိဘေတြရဲ႕  က်မ္းမာေရးကို

က်ေနာ္ ဘာလို႔  ေလးနက္အာ႐ုံစိုက္မႈ မ႐ွိခဲ႔တာလဲ..?

သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔တဲ႔ အေဖ႔ ပံုပန္းသ႑ာန္အေပၚ

က်ေနာ္ ဘာေၾကာင္႔ တိက်ေသခ်ာတဲ႔ အေျဖထုတ္ျခင္း မလုပ္ခဲ႔ရတာလဲ အေဖ?

          
ခုေတာ႔...

အေဖ႔ချမာ ခႏၶာ... ကို ရင္းလို႔ သားေတြ၊ သမီးေတြကို

သင္ခန္းစာၾကီးၾကီး ေပးခဲ႔ျပီ။

ကံၾကမၼာက ေဆးပညာ ဗဟုသုတ နည္းပါးလြန္းတဲ႔ က်ေနာ္တို႔အေပၚ

ေစာေစာစီးစီး ဒါဏ္ခတ္လိုက္ပါျပီ...။

" အေမ လုပ္ေပးေနတယ္... သား "

" သူ႔ေဘးမွာေနျပီး သုတ္ေတာ္ေတြ 

႐ြတ္ေပးေနတယ္။ ေမတၱာပို႔ေပးေနတယ္...။ "

" ဘုရားကုေပါ႔... သားရယ္။ အေမတို႔ ႏိုင္မွာပါ။ "

အေမ႔အသံကေတာ႔ အေမ႔အမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ပကတိ ၾကည္လင္ေနတာပါပဲ...။

အျမဲတမ္း တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေနတာပါပဲ။

တကယ္လည္း က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္... အေဖ။ ဒါေပမယ္႔...

က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ခဲ႔တာဟာ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ

ဆက္႐ွိေနမွာလဲ..?

အေ၀းဆံုးမွာ ႐ွိေနတဲ႔ သား...

အေဖ႐ွိရာဆီ အေစာဆံုး ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ႔တယ္။

" မနက္ျဖန္... ငါ ျပန္လာခဲ႔မယ္ Honey! "

" ဟင္... အရင္လ သမီးေလးေမြးေန႔အတြက္ ျပန္လာေတာ႔...

 မင္း ခြင္႔ေတြ ကုန္ျပီ... ဆို! "

" လစာမဲ႔... ခြင္႔ေပါ႔။ လစာမဲ႔... ... ... ခြင္႔ေပါ႔။ "

အေဖနဲ႔အတူ အၾကာဆံုး ေနေပးခဲ႔တယ္...။

အေဖ႔အတြက္ လုပ္ေပးႏိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးခဲ႔တယ္...။

" က်ေနာ္႔အေဖကို ေနာက္ဆံုး ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တာပါ... ေဒါက္တာ။ "

" က်ေနာ္႔အေဖကို အသက္႐ွင္ရက္ ျပည္ကို ျပန္ပို႔ေပးခ်င္တာပါ...။ "

ပညာ႐ွင္ၾကီးရဲ႕  မ်က္လံုးဟာ က်ေနာ္႔ႏွလံုးသားအထိ ထိုးေဖာက္ျမင္ႏိုင္သြားတယ္...

လို႔ပဲ ယူဆပါတယ္ အေဖ...။
႔
Operation ေန႔ တစ္ရက္အလိုမွာ အထူးကု ဆရာ၀န္မၾကီးတစ္ေယာက္...

အစ္မနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူက အေဖ႔ကို ခြဲမယ္႔အဖြဲ႔မွာ ပါတယ္... တဲ႔။

" သမီးအေဖရဲ႕   ဖယ္ထုတ္ရမယ္႔ အပိုင္းက မ်ားတယ္။ "
" အၾကီးစား ခြဲစိတ္မႈျဖစ္တယ္။ "

" ခြဲစိတ္ေနရင္း တစ္ခုခု ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ "

" ...ဆိုေတာ႔ ေသခ်ာ စဥ္းစားပါ။ တိုင္ပင္ပါ။ သေဘာတူမွ လက္မွတ္ထိုးပါေနာ္...။ "

 က်ေနာ္ ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ႔ အစ္မက ေ၀ခြဲရခက္ေနတဲ႔ ပံုနဲ႔...  ေျပာလာတယ္။

" နင္... ျပန္စဥ္းစားပါဦးလားဟာ...! "

" အစ္မ... မေတြေ၀နဲ႔ အစ္မ။ "

" ငါတို႔အေဖ အစားမစားႏိုင္တာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ႐ွိေနျပီလဲ...! "

" ငါတို႔အေဖ ၀မ္းမသြားႏိုင္တာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ႐ွိေနျပီလဲ...! "
" ငါတို႔ေတြ... ငါတို႔အေဖအတြက္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးေနတာပါ။ "
" ငါတို႔ ေမတၱာတရားကို ငါ ယံုတယ္...။ ငါတို႔ ေမတၱာတရားေတြရဲ႕  အားနဲ႔

ငါတို႔အေဖ ဒီခြဲစိတ္မႈကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေက်ာ္လႊားသြားႏိုင္မွာပါ...။ "

အေဖ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္႔အတြက္ လက္မွတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးခဲ႔ဖူးမွာပါ...။

က်ေနာ္ အေဖ႔အတြက္ ျပန္ျပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ႔ရတာ ဒီတစ္ခါတည္းပါ...။

က်ေနာ္ လက္မတြန္႔ခဲ႔ပါဘူး... အေဖ။ က်ေနာ္ လက္မတုန္ခဲ႔ပါဘူး... ။

ဒါေပမယ္႔ အေဖရယ္...

အေဖ႔ကို သတ္ခြင္႔ျပဳလိုက္တဲ႔ လက္မွတ္ ျဖစ္သြားမွာ...၊

အေဖ႔ကို ေသမိန္႔ေပးလိုက္တဲ႔ လက္မွတ္ ျဖစ္သြားမွာ...။

အေဖ... ခြဲခန္းထဲ ၀င္သြားခ်ိန္က စျပီး၊ ခြဲခန္းေ႐ွ႕ မွာ ငုတ္တုပ္နဲ႔...

ခ်ီထားတဲ႔ လက္အုပ္ကို မျဖဳတ္ရဲေတာ႔တာ က်ေနာ္ပါ... အေဖ။

အေဖ႔အနားကေန ေနာက္ဆံုးမွ ခြဲခြါလာခဲ႔တယ္...။

ျပန္မယ္႔ေန႔မတုိင္ခင္ တစ္ရက္မွာ...

ေရာဂါေ၀ဒနာရဲ႕   ျပယုဂ္ေတြနဲ႔ အေဖ႔႐ုပ္သြင္ကို တစ္၀ၾကီး ၾကည့္ရင္း...

ေဒါသစိတ္၊ မေက်နပ္စိတ္၊ ယူၾကံဳးမရစိတ္တို႔ဟာ တျပိဳင္နက္တည္း

ျဖစ္ေပၚလို႔ လာတယ္။

က်ေနာ္ဟာ တာ၀န္မေက်သူတစ္ေယာက္လို၊ အျပစ္မလြတ္သူတစ္ေယာက္လို၊

အျပစ္ၾကီးသူတစ္ေယာက္လို ခံစားေနရပါတယ္။

(ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ႔ဘဲ)

အေဖ႔ေပါင္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္လို႔ အားရေအာင္ ငိုခ်လိုက္မိတယ္...။

" သား ၾကိဳမသိခဲ႔လို႔ပါ အေဖရယ္...။ "

" သား တကယ္ ၾကိဳမသိခဲ႔လို႔ပါ... ... ...။ " ဆိုျပီး

ငိုသံေတြ ေရာစြတ္လို႔ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာျဖစ္တယ္။

ရင္ထဲက တအား ဆို႔နင္႔လြန္းလာလို႔ ဘာမွ ဆက္ေျပာ...မထြက္ေတာ႔ဘူး...။

စိတ္ထဲမွာေတာ႔...

" လြယ္လြယ္ကူကူ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႔ေတာ႔ အေဖ႔ကို ေပး...မသြားပါဘူး။ "

" သားတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ႔ဘက္က၊ သားတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ႔အရာေတြ...

သားတို႔ ပိုင္ဆိုင္တဲ႔ အမြန္ျမတ္ဆံုး ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္လို႔...

အေဖ႔ကို ရႏိုင္သမွ် ရေအာင္ ဆြဲထားဦးမွာပါ... " လို႔။

အေဖကေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြၾကားက အျပံဳးေလးနဲ႔ ႏွစ္သိမ္႔လို႔ေပါ႔...။

အခုခ်ိန္မွာေတာ႔...

ျမိဳ႕ေတာ္ပ်က္ၾကီးရဲ႕   လူေနထူထပ္တဲ႔ ရပ္ကြက္တစ္ခုက တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲ...

ေျခာက္ဆယ္႔ေလးႏွစ္ အဖိုးၾကီးရဲ႕  ေဘးမွာ...

ေျခာက္ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္ အဖြါးၾကီးပဲ ႐ွိပါေတာ႔တယ္...။

ကာလရထားၾကီး ေနာက္ျပန္သြားဖို႔ သဘာ၀တရားဆီမွာ

အလဲအထပ္ လုပ္လို႔ရရင္ လုပ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္...။

" ခုနစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္... ေန႔ေတြ...၊ ညေတြ...

လူပင္ပန္းျခင္းၾကီးစြာ၊ စိတ္ပင္ပန္းျခင္းၾကီးစြာ၊ 

ရင္းႏွီးေပးဆပ္မႈေပါင္းမ်ားစြာ...နဲ႔

ၾကိဳးစား၊ ႐ွာေဖြ၊ စုေဆာင္းခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းဥစၥာ မွန္သမွ် ေပးပါ႔မယ္...။

ဒီ... ေၾကာက္စရာ ေရာဂါၾကီး စတင္ မစြဲကပ္ခင္ အခ်ိန္ေလးက 

က်ေနာ္႔အေဖကို ျပန္ေပးပါ... " လို႔။

ဒါေပမယ္႔... က်ေနာ္႔ ဆႏၵ မျပည့္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး...။

ဒီတစ္သက္၊ ဒီကမၻာ ဘယ္ေသာအခါမွ မျပည့္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး... ... ...။

ျပဳခဲ႔ျပီးျဖစ္ေသာ...

ျပဳေနဆဲျဖစ္ေသာ.. ...

ျပဳေနဦးမည္ျဖစ္ေသာ... ... ...

ဒါနကုသိုလ္၊ သီလကုသိုလ္၊ ဘာ၀နာကုသိုလ္...

ကုသိုလ္အဖို႔ဖို႔တို႔ကို သက္ေသထားျပီး၊

႐ွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားထံမွာ သည္သစၥာဆုကို ေတာင္းပါတယ္...

"ေနာက္ႏွစ္ ဒီေန႔မွာလည္း ဒီစကားကို အေဖ႔နားနဲ႔ၾကားေအာင္ ေျပာခြင္႔ရလိုပါ၏။"

လို႔...

" ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ေသာ ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါေစ... အေဖ "

KKT

" မေမ႔မေလ်ာ႔ "

(ခြဲစိတ္အထူးကုသမားေတာ္ၾကီး ပါေမာကၡ ေဒါက္တာဦးသိန္းလြင္ နဲ႔အတူ...

ရန္ကုန္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံၾကီး၊ ခြဲစိတ္ေဆာင္ (၇+၈)မွ...

 ခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီးမ်ား၊ ခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာ၀န္မၾကီးမ်ား၊

 

လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္မ်ား၊ လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္မမ်ား၊

အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ေလးမ်ား၊ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္မေလးမ်ား၊

သူနာျပဳ ဆရာမၾကီးမ်ား၊ သူနာျပဳ ဆရာမေလးမ်ား၊

ခြဲခန္းအကူ ၀န္ထမ္းမ်ားနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ား...

အားလံုး၊ အားလံုးကို အထူး ေက်းဇူးတင္႐ွိပါေၾကာင္း

မွတ္တမ္းေရးသားအပ္ပါတယ္...။)